ای اهل عالم... ای زمینیان... به هوش باشید...

حسین کشته روز دوشنبه(سقیفه) است، نه جمعه(عاشورا)...

حسین را در سقیفه به شهادت رسانند، نه در کربلا...

حسین تشنه ی لبیک بود، نه آب...

حسین مقتول جهالت مردم است، نه خنجر کین دشمنان...

 
و این زمین، هنوز هم کربلاست و این زمان، همان عاشورا...

نیک بنگر... آیا بانگ «هل من ناصر ینصرنی» امامت را می شنوی؟؟؟

انتخاب با توست... جز کوفیانی؟ ... یا کربلائیان؟...

یاربّ                                                    
روزی که ابراهیم خلیل فرزند عزیزتر از جانش را به قربانگاه برد و آماده قربانی شد، ندا آمد ای خلیلی من، نه ! نه ! او را رها کن از تو پذیرفتیم  و این قوچ را  ...  خیلی  مهربان  و  قشنگ  رد  کرد،  نخواست  که  اسماعیل  قربانی  بشه .

...  اما روز دیگری   ...

سرور ما اکبرش را به  قربانگاه  برد . خدایا !  پاره های  تنم را برای قربانی  آورده ام ، آیا میی پذیری ؟  و پذیرفت.
سرور ما بار دیگرگفت : شش ماهه ایی  دارم، تشنه و گرسنه با مادری لبریز از محبت به فرزند، آورده ام تا عشق را با او معنا کنم ، می پذیری ؟ و پذیرفت .
سرور ما گفت : علمدارم بی نظیر ترین است ،در وفا، در ادب، در شجاعت ، آب  آور فرزندان تشنه ام، قامت استوارم از اوست و اینک آورده ام تا همه امیدم را در پیشگاهت قربانی کنم . یاربّ  آیا خواهی پذیرفت؟ و پذیرفت.
یک دم یاربّم نفرمود که حسین جان بس است! ... یا ربّم میدان قربانگاه را به وسعت همه تاریخ به روی حسینش گشود و وادی عشق بازی را تا انتها  و تا ابد تنها برای او باز کرد که حسین جا عشق بازی میکنم با عشق تو ....
سرور ما گفت : نازنین ترینم سه ساله است، یا ربّ آتش که به دامنش رسد آتش از قلبم زبانه خواهد کشید، این سه ساله را به قربانگاه تو آورده ام تا بماند که پدری پاره های تنش را قربانی کرد. آیا خواهی پذیرفت ؟ و پذیرفت .
سرور ما گفت : چندی یاور صادق با وفا دارم که تاریخ مثل آنان را نخواهد دید، می پذیری؟ و پذیرفت .
سرور ما گفت : خواهرم  سراسرعشق است، سراسر صبـر، دل صبورش را به قربانگاهت آورده ام ، می پذیری ؟ و پذیرفت .
کسی و چیزی برا ی قربانی نبود !
سرور ما گفت : خدایا خویش را به قربانگاهت آورده ام، میپذیری ؟ فرمود : همه را به تو  پذیرفتم  و اینک در انتظار  تو  هستم ...
...   نپذیرفتی و  پذیرفتی    ...
و خدا کیست که سرور ما همه را با عشق به قربانگاه او برد و همه با عشق قربانی شدند .
و حسین کیست که این چنین از او پذیرفته شد؟ و پذیرفته شدن چیست؟
ما رأیت الا جمیلا

شهادت عبارت است از: پایان دادن به جریان حیات {که در متن طبیعت، مطلوب مطلق است‏} در کمال هشیارى و آزادى و آشنایى با ماهیت و مختصات آن، با این هدف‏ گیرى که‏ ذیلا مطرح مى ‏نماییم:

بعضى از ابعاد شهادت‏

بعد یکم - پایان دادن به زندگى طبیعى در راه دفاع از ارزش ‏ها و حیات حقیقى افراد جامعه.

بعد دوم - شکافتن کالبد مادى و به پرواز درآوردن روح به مقام شهود الهى، در راه وصول به جاذبیت کمال، براى بزرگداشت حیات معقول خود و دیگران.

بعد سوم - تعیین کننده ملاک و میزان براى زندگى قابل توجیه در این دنیا.

البته بدیهى است کسى که حقیقت و ارزش واقعى حیات برایش مطرح نیست و از حیات جز خوردن و خوابیدن و اشباع خواسته ‏هاى حیوانى چیز دیگرى نمى ‏فهمد، نه شهادت براى او قابل درک است و نه حیات حقیقى که داراى عالى ‏ترین ارزش است.

براى توجه به عظمت شهادت، فهمیدن دو حقیقت شرط اساسى است:

1- اهمیت مطلق زندگى.

2- اهمیت هدفى که شهادت براى آن تحقق مى ‏یابد.

با درک این دو حقیقت است که معناى از دست دادنِ اختیارىِ حیات با کمال آگاهى و انبساط فهمیده مى ‏شود.

درباره اهمیت و عظمت فوق‏ العاده زندگى، مطالب فراوانى گفته شده است. ما در این جا به بیان یک مطلب اکتفا مى‏ کنیم: اگر به کسى که از نعمت عظماى حیات برخوردار است و با کمال اعتدال جسمانى و روحانى زندگى مى‏ کند، پیشنهاد شود که شما میان دو چیز اختیار دارید که یکى را انتخاب کنید:

1- ادامه حیات با برخوردارى از عقل و وجدان و دیگر استعدادهاى کمالى؛

2- مالکیت جهان با اختلال در بهره‏بردارى از جوهر والاى حیات و عظمت و مزایاى آن.

بدیهى است که انسان عاقل و هشیار که از سلامت روانى و عقلى برخوردار است، ادامه حیات با کمال اعتدال جسمانى و روحانى را انتخاب خواهد کرد.

هر اندازه انسان شهید از مزایا و عظمت‏هاى حیات آگاه‏تر باشد و هر چه بیشتر توانایى استفاده از آن‏ها را داشته باشد، شهادت او از عظمت بالاترى برخوردار مى ‏گردد.

نمونه ‏هایی از عظمت‏ هاى حیات آدمى:

- انسان در حال زندگى است که:

- از زیبایى ‏ها لذت مى‏ برد.

- از عقل و وجدان استفاده مى ‏کند.

- محبت و عشق مى‏ ورزد.

- به اکتشاف نایل مى ‏آید.

- حقایق را شهود مى ‏کند.

- از عدالت و حق دفاع مى ‏کند.

- طعم آزادى و اختیار معقول را مى‏ چشد.

- از علم و معرفت و جهان‏بینى، کسب روشنایى مى ‏نماید.

- از لذت خدمت به همنوعان خود برخوردار مى ‏گردد.

- مى ‏تواند جهانى را آباد کند.

- لذت نظم و قانون‏ گرایى را در مى ‏یابد.

- از شوق احیاى انسان‏ها، به پرواز در مى ‏آید.

- طعم عواطف ارتباطهاى نسبى و سببى را درک مى ‏کند.

- با ابداعات هنرى سازنده، به عظمت احساسات درونى خود پى مى ‏برد.

- با فعالیت‏هاى عقلانى سالم، همنوعان خود را از سقوط نجات مى ‏دهد و زمینه را براى پیشرفت تکاملى آنان آماده مى ‏سازد.

- با گسترش من بر جهان هستى، جهان را درون خود در مى ‏یابد.

مسلم است که امتیازها و عظمت ‏هاى زندگى بیش از حد شمارش‏ هاى معمولى است. انسان آگاه با از دست دادن هر یک از این امتیازات و عظمت‏ ها - در حقیقت - جهانى را از دست مى ‏دهد، زیرا هر یک از آن‏ها به تنهایى مى ‏تواند هدفى براى زندگى و توجیه کننده آن باشد. حال، مى ‏توانیم این معنى را به خوبى درک کنیم که چرا شهادت امام حسین (علیه السلام) با عظمت‏ترین شهادتى است که در تاریخ بشر بروز کرده است، زیرا او با شناخت همه ابعاد و امتیازات زندگى و توانایى بر برخوردارى از آن‏ها، دست از زندگى شسته است.